Hydref 2020 / Rhifyn 693

Digyfeiriad o bitw a thruenus ar y naw fu prifweinidogaeth Boris Johnson hyd yn hyn. Gwael ac anghyson fu ei arweiniad moesol a meddygol drwy’r pandemig. A dianrhydeddus a didrugaredd fu ei ymwneud â’r uwch weision sifil a adawodd eu swyddi naill ai oblegid gelyniaeth gwleidyddion blaenllaw (yn achosion Philip Rutman a Mark Sidwell) neu yn herwydd eu herfeiddiwch gwrthgyfreithiol (yn achos Jonathan Jones). Prin y gall hyd yn oed ei gefnogwyr mwyaf cibddall ar y meinciau cefn ddweud ei fod hyd yn oed yn chwarter llwyddiant yn y swydd y bu’n dyheu amdani – efallai – erioed.

Beth sydd a wnelo hyn â cholofn chwaraeon? A wyf i’n blysu ysgrifennu erthygl flaen Richard Wyn Jones? Nac ydwyf. Wel, ddim eto, Olygyddion hoff! Y mae a wnelo Mr Johnson â’r golofn chwaraeon hon am ei fod, ar 10 Medi, wedi codi Ian Botham i Dŷ’r Arglwyddi.

Botham druan. Er gwaethaf ei fombast ymddangosiadol, bydd ar goll yno.

Licio fo neu beidio, i raddau helaeth iawn hanes y Blaid Lafur ydi hanes gwleidyddiaeth gyfoes Cymru. Hyd y gwelaf, nid oes yr un wlad ddemocrataidd arall lle bu un blaid yn tra-arlgwyddiaethu dros gyfnod mor hir ag a fu’n wir yma. Do, bu plaid Éamon de Valera, Fianna Fáil, yn ddominyddol yn y Weriniaeth rhwng ei buddugoliaeth etholiadol gyntaf yn 1932 a chwalfa economaidd fawr diwedd degawd cyntaf y ganrif hon. Ar ogledd yr un ynys, bu Plaid Unoliaethwyr Ulster yn tra-arglwyddiaethu dros y chwe sir rhwng 1921 ac 1972. O estyn ein golygon i Bafaria, bu’r Christlich-Soziale Union in Bayern, y CSU, mewn grym ar y lefel daleithiol fyth ers ei sefydlu yn 1946 ac eithrio am gyfnod o dair blynedd o 1957. Os dymunwn, gallwn codi ein golygon ymhellach fyth a nodi bod Plaid Ddemocrataidd Ryddfrydol Japan wedi bod mewn grym bron iawn drwy gydol yr amser ers ei sefydlu yn 1955.

Eto fyth, er ymdrechion glew o’r fath (os mai dyna’n wir yw’r disgrifiad priodol), ni all unrhyw un o’r rhain gymharu â’r Blaid Lafur Gymreig. Onid dyma beiriant etholiadol mwyaf llwyddiannus y byd democrataidd? Enillodd y Blaid Lafur y nifer fwyaf o bleidleisiau a seddau yng Nghymru ym mhob un etholiad cenedlaethol o bwys a gynhaliwyd er 1922. (A rhag i’r pedantiaid foddi golygyddion BARN druan gyda chwynion, do, fe gollodd Llafur ddau etholiad Ewropeaidd yng Nghymru yn 2009 a 2019, ond – eto, licio fo neu beidio – go brin y gellir dadlau’n gredadwy fod y rhain yn cael eu hystyried fel etholiadau cenedlaethol o bwys, o leiaf gan yr etholwyr eu hunain.)

Adolygiad o’r arddangosfa ‘William Roos a’r Bywyd Crwydrol’, Oriel Môn

Roedd hi’n braf bod yn ôl mewn oriel a hithau’n fisoedd ers i mi weld arddangosfa. William Blake yn y Tate ar ddechrau eleni oedd yr achlysur hwnnw, ac wrth edrych yn ôl, rhyfeddaf o gofio’r dyrfa, y gwasgu at ddieithriaid llwyr er mwyn craffu a rhannu ambell sylw ar y lluniau. Erbyn hyn, wrth gwrs, mae’r protocol wrth fynychu orielau ac amgueddfeydd wedi newid y tu hwnt i bob amgyffred: cadwn bellter, gorchuddiwn ein cegau a syllwn yn unig ac angerddol ar greiriau’r gorffennol. Ond, diolch i’r drefn, nid creiriau sychion mo lluniau William Roos a welir yn Oriel Môn ond, yn hytrach, portreadau o amrywiaeth o unigolion sy’n digwydd perthyn i’r gorffennol, eu cwmni a’u presenoldeb yn pontio amser ac yn cysylltu â ni yn fwy hyderus nag a feiddia ein cyfoeswyr bellach.

Efallai y dylid pwysleisio nad oedd bywyd William Roos (1808–78), brodor o Amlwch, yn fwrlwm o gymdeithasu rhwydd ychwaith.