Adolygiad o’r arddangosfa ‘William Roos a’r Bywyd Crwydrol’, Oriel Môn
Roedd hi’n braf bod yn ôl mewn oriel a hithau’n fisoedd ers i mi weld arddangosfa. William Blake yn y Tate ar ddechrau eleni oedd yr achlysur hwnnw, ac wrth edrych yn ôl, rhyfeddaf o gofio’r dyrfa, y gwasgu at ddieithriaid llwyr er mwyn craffu a rhannu ambell sylw ar y lluniau. Erbyn hyn, wrth gwrs, mae’r protocol wrth fynychu orielau ac amgueddfeydd wedi newid y tu hwnt i bob amgyffred: cadwn bellter, gorchuddiwn ein cegau a syllwn yn unig ac angerddol ar greiriau’r gorffennol. Ond, diolch i’r drefn, nid creiriau sychion mo lluniau William Roos a welir yn Oriel Môn ond, yn hytrach, portreadau o amrywiaeth o unigolion sy’n digwydd perthyn i’r gorffennol, eu cwmni a’u presenoldeb yn pontio amser ac yn cysylltu â ni yn fwy hyderus nag a feiddia ein cyfoeswyr bellach.
Efallai y dylid pwysleisio nad oedd bywyd William Roos (1808–78), brodor o Amlwch, yn fwrlwm o gymdeithasu rhwydd ychwaith.