Ar ddydd Sadwrn gwyntog ganol Mawrth, mentrais ar daith gerdded gyfarwydd yng ngogledd Swydd Gaint, o dref hynafol Faversham i bentref Seasalter, cyn mwynhau tipyn o ginio yn nhafarn arbennig y Sportsman, ac yna dychwelyd yr un ffordd. Mae’n rhyw ddeng milltir o daith i gyd, ac yn ddigon didrafferth fel arfer.
Serch hynny fe roes y daith yn ôl broblem enfawr i mi. Datblygais boenau enbyd yn y coesau a’r cluniau a’r ysgwyddau. Roedd cerdded – yn araf, hyd yn oed – yn anodd tu hwnt, a bu bron i mi golli’r trên yn ôl i Lundain. A dyna ddechrau profi effeithiau niwmonia, a’r meddyg yn gwbl argyhoeddedig mai Covid-19 oedd wrth wraidd y peth, er na chafwyd unrhyw brawf o hynny yn ffurfiol. Dychwelais i’r gwaith ar ôl tair wythnos o orffwys gan ddeall yn iawn beth oedd natur ffyrnig y tostrwydd.
Fel rheol, mae prif ystafell newyddion y BBC yn Llundain yn ferw o brysurdeb. Proses ddi-dor yw cynnal gwasanaeth newyddion parhaus, 24 awr y dydd, bob dydd o’r flwyddyn. Ac mae’r broses honno yn dibynnu ar gyfraniad cannoedd o newyddiadurwyr a thechnegwyr. Y gwir yw bod gormod o staff yn gweithio ar y prif lawr fel arfer, ac mae prinder desgiau yn destun cwyno di-ben-draw.
Does neb yn cwyno bellach: mae’r rheolau ymbellhau yn golygu bod pawb yn eistedd ar wahân, mae nifer sylweddol o gyd-weithwyr wedi bod yn absennol oherwydd effeithiau’r firws, ac mae’r BBC yn ceisio cyfyngu nifer y staff sy’n bresennol bob dydd a nos. Daw glanhawyr o gwmpas yn gyson, ac mae system draffig unffordd i’r sawl sy’n cerdded o gwmpas. O ran y rhaglenni, bu’n rhaid trefnu nifer o gyfraniadau a chyfweliadau ar lwyfannau digidol, ac fe welwyd mwy na digon o gefndir cypyrddau llyfrau yng nghartrefi’r gwesteion!
