Mae cyfuniad o dri pheth sy’n gwneud y llywodraeth newydd yn Llundain yn un gwbl wahanol ei hanian i’w rhagflaenwyr a gorau po gyntaf inni i gyd sylweddoli hynny.
Yn gyntaf, ac yn fwyaf amlwg, mae gan Boris Johnson fwyafrif braf dros ei wrthwynebwyr. Yn wir, mewn termau ymarferol mae ei fwyafrif yn sylweddol uwch nag y mae’r rhifyddeg seneddol foel (80 sedd) yn ei awgrymu gan fod yna bellach 163 o seddi’n gwahanu’r Torïaid oddi wrth Lafur yn Nhŷ’r Cyffredin. Yn ymarferol, felly, er mwyn disodli’r Ceidwadwyr fe fydd yn rhaid i Lafur ddisodli’r SNP yn llwyr yn yr Alban ac ennill seddi ychwanegol yn Lloegr, neu ennill toreth o seddi ychwanegol yn Lloegr er mwyn gallu ffurfio llywodraeth glymblaid mewn cydweithrediad â’r SNP. Ac ar hyn o bryd, mae’r naill bosibiliad yn ymddangos yr un mor annhebygol a’r llall.
Wrth reswm, ni ddylid diystyru’r posibiliad y bydd anffawd neu sgandal neu dwpdra’n llorio’r Lothario penfelyn sydd bellach yn arwain y wladwriaeth. Ond y pwynt ydi mai hunan-niwed yn hytrach na gweithredoedd y brif wrthblaid ydi’r bygythiad go iawn i’w oruchafiaeth. O ran yr wrthblaid honno, yr unig gwestiwn o bwys yw a ydynt ar fin ethol fersiwn Llafur o William Hague, Iain Duncan Smith neu Michael Howard? Dim ond yr optimist mwyaf unllygeidiog allai fyth gredu y bydd yr arweinydd newydd yn Brif Weinidog.
Pa ryfedd, felly, fod y gweision sifil yn Llundain bellach yn synio’n gyhoeddus am y llywodraeth newydd fel llywodraeth a fydd mewn grym am ddegawd o leiaf? Ar ôl pedair blynedd pan fu cynllunio am fwy na deng niwrnod ar y tro’n anodd, mae hyn ynddo’i hunan yn dro ar fyd.