Annwyl Boris,
Cyfarchion o Iwerddon! Go brin dy fod yn fy nghofio i. Dydan ni ddim yn hen ffrindiau o bell ffordd. Ond mae ein llwybrau wedi croesi yn y gorffennol, ac yn fwy diweddar hefyd.
Mi ydw i, wrth gwrs, yn cofio dy berfformiadau bwrlésg mewn cynadleddau newyddion ym Mrwsel, pan fyddai John Major, neu Douglas Hurd, neu uwch-swyddog o’r Comisiwn, yn ochneidio cyn ateb dy gwestiynau, gan wybod yn iawn y byddai fersiwn gartwnaidd os nad cwbl anghywir o’r stori yn ymddangos drannoeth ar dudalennau ewro-sgeptig y Telegraph. Dwi hefyd yn dy gofio yn crwydro o gwmpas y lle yn cymryd arnat nad oedd gen ti unrhyw glem beth oedd yn digwydd. Un tro, pan aethon ni i gyd fel haid o newyddiadurwyr o Frwsel i Calais ar gyfer streic pysgotwyr, mi roeddet ti’n mynd rownd y porthladd, yn gofyn i mi a phawb arall am feiro a phapur ac unrhyw nodiadau sbâr. Roeddet ti dy hun uwchlaw pethau diflas fel casglu ffeithiau ar gyfer stori newyddion.
O bosib dy fod ti’n cofio’r amser ym Mrwsel pan ofynnaist ti imi ddysgu ychydig o eiriau Cymraeg iti adeg etholiad cyffredinol 1997. Roeddet ti wedi cael dy ddewis fel ymgeisydd y Ceidwadwyr yn Ne Clwyd – yr etholaeth lle mae fy rhieni yn byw. Doeddet ti ddim yn gwybod hynny wrth gwrs: digwydd bod mai fi oedd yr unig berson o gwmpas oedd yn siarad Cymraeg, ac felly am eiliad gallaswn fod o ddefnydd iti.
Rŵan, roeddwn i wastad yn barod i roi benthyg beiro, a rhoi help llaw i’m cyd-newyddiadurwyr ym Mrwsel. (Fi oedd angen eu help nhw yn amlach na pheidio.) Fel arfer, dwi’n fwy na bodlon dysgu peth Cymraeg i unrhyw un sydd â diddordeb. Ac, wrth gwrs, mae’n arferiad gan y pleidiau gwleidyddol anfon cyw-ymgeiswyr i fwrw prentisiaeth mewn etholaeth ddieithr, anobeithiol (rhywbeth a fyddai’n gwbl annerbyniol yn Iwerddon, gyda llaw, lle mae disgwyl i wleidyddion hanu o’r etholaethau).